Ik lees ‘een keukenmeiden roman’, over gekleurde hulpen die witte kinderen opvoeden in het gesegregeerde Zuiden van Amerika. Een paar dagen geleden overviel me ineens een honger naar slavernijboeken, en na drie hartverscheurende slavenverhalen was dit een balsem voor mijn ziel. Op weg naar een nieuw begin. Vraag me niet waarom ik ineens honger had naar zwarte bladen in de westerse geschiedenis. Ik denk dat ik soms moet reflecteren aan hoever we al gekomen zijn en dat mensen van alle tijden onmenselijk zijn. Geschiedenis maakt de wereld groter. Het zet alles waar we over zeuren in een veel breder perspectief.
