Gestolen momenten, noemde ik ze vroeger. De dagen dat de mist optrok uit mijn hoofd en de lente over het land heen lonkte. Met de zon op mijn gezicht is alles mogelijk. En als er dan een dag helemaal loslaten in zat, dan dook ik, hoofd eerst, gedachten later. Het kon niet diep, lang, ver genoeg, het was een kans, een dans, een kleine opening naar een paar weken stralend bestaan. In mijn nieuwe wereld die zelfs op zijn zwartst nog mat glimt merk ik dat ik voorzichtiger ga. Deze zondag was niet gestolen. Ik heb hem mezelf willen geven.
