Het is 30 november. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Euforisch wel. Het jachtige gevoel dat daar bij hoort, dat brandende, is een reden om te leven, maar geen geluk. Buiten euforisch was er alleen zwart. En toen ik antidepressiva kreeg, grijs. En toen ik aan mezelf ging werken zo’n halve lentedag. Maar nu is het 30 november. En ik, die van de winter niets kan verwachten, zeker niet van de voorfeestdagen, lach. Dat is onvoorstelbaar, onbestaanbaar, alsof er vandaag aliens zijn geland in Madrid. Het is ook waar, echt gebeurd. Ik heb voor het eerst de winter ingekleurd.
