Het is bijna geen oktober meer te noemen. Ik lees in een jurk zonder mouwen in de zon op mijn nog warm balkon een roman over liefde. Vannacht lag ik in coma, alsof alle slaap van een week angstaanvallen was opgespaard. Na de laatste bladzijde zwijg ik naar de overkant. Wat als je het huis hebt dat je wilt houden in de stad waar je wil wonen met de vrouw waar je oud mee wilt worden. Maakt dat het leven voltooid, of leeg? Ik denk aan mijn angstaanvallen, deze allerlaatste zon. Zelfs tevredenheid draagt zwaar, op de vooravond van november.
