“Ik wil niet,” is het laatste wat ik zeg voor ik ga slapen. Maar het wordt toch vandaag, en in de luwte van de ochtend trekken we grote reistassen naar het station. Dan is het tanden op elkaar en de een na de andere doos, meubelstuk, tas vol snel gehaalde hemaspullen drie hoog slepen. Om maar niet te spreken van de koelkast- en wasmachinemonteurs, of de elektricien. We hebben aardig efficiënt gepland, maar nu is het wel even genoeg geweest. Ik staar met een kop koffie naar buiten, want wie heeft er een tv nodig als ze zo’n uitzicht heeft?
