Ik ken na drie decaden leven meerdere van mijn valkuilen van binnen en buiten. Het zijn er best veel, sommigen zijn ongewoon diep. Als ik er in zit kan ik het licht niet meer zien. Maar van de meesten heb ik ook geleerd hoe ik me er uit omhoog kan werken. Via de glibberige zijkant of een verborgen ladder aan de achterkant. Soms is het verbazend simpel, meestal ben ik de weg even kwijt. Maar eruit kom ik. Eenmaal boven stap ik zo een andere in. Want weten waar ze liggen, betekent nog niet dat je ze altijd ontwijken wil
