Ik wilde iets schrijven. Iets over uitgemolken commercie. Over de demonisering van singlezijn. Over alle oneven bioscoopstoelen reserveren. Mijn woorden luisteren echter naar een ander ritme. Ik ben dan wel zelfgekozen single in een steeds fijnere relatie met mezelf. Maar dat is geen reden om met halfbakken argumenten te smijten die mijn verkapte jaloezie verbloemen. Vandaag is commercieel, maar bioscoopstoelen reserveren is kinderachtig. Er wordt gedemoniseerd gedurende het hele jaar, is dit de dag om daar op in te gaan? Mijn romantische hart speelt me parten. Of sonnetten. Ze wil niet zeuren en argumenteren. Ze wil warme armen en tederheid
