Het is twee jaar geleden dat ik opstond, dacht ‘wat ga ik nou eens met mijn leven doen’, en besloot om mijn dag in precies honderd woorden op te schrijven. Eigenlijk was het een manier om uit mijn schrijversblokkade te komen, maar al binnen een week begon het zijn eigen leven te leiden. Inmiddels kan ik me niet eens meer herinneren dat er een tijd was dat niemand iets van me wist, omdat ik nou eenmaal niet zoveel vertel, want erover schrijven doe ik wel. Over vallen en opstaan, leren kijken en leren groeien. Daarom deze ode aan mijn verhaal.
