Het is meer twee jaar geleden dat ik de laatste van een driejarige reeks dagboekjes de virtuele ruimte in stuurde. Corona was toen in volle zwang en ik voelde de noodzaak niet meer om mijn mening en duiding toe te voegen aan wat inmiddels een oceaan aan meningen en duidingen was geworden. Ik voelde zelfs niet meer de behoefte om die oceaan te bekijken of te lezen. Dat is inmiddels veranderd. Niet de corona, die nog altijd welig tiert, en niet de oceaan van uitingen, die nog steeds tot aan mijn lippen staat. Maar de noodzaak in mij is terug.
Dit is deel 1 van mijn comeback. Lees ook:
