Ik leef elke dag alsof ik nog tien jaar te leven heb. Ooit leefde ik alsof het mijn laatste dag was. Soms met een waanzinnige vreugde, de toekomst bestaat niet. Vaker met uitzinnige leegte. Na die jarenlange uitschieters leefde ik streng, alsof ik nog decennia mee moest. Ik wilde niet meer dood, maar ik leefde ook niet. Alles is balans. In tien jaar kan ik nog tientallen keren verslapen en toch avonturen beleven. Ik kan dingen opstarten, verliezen en opnieuw beginnen. Ik kan léven. Alsof er een morgen bestaat, maar geen oneindige voorraad. Een ingewikkelde balans. Maar wel de mijne.
