Ontheemd, dat ben ik, denk ik als ik naar het verkoopbord boven me kijk. Ik pas tijdelijk op mijn zusjes huis, nog geen 30 meter van waar dit bord nog hangt, maar ik al een handtekening voor heb gezet. Twee uur geleden aaide ik nog mijn kat op mijn tijdelijke plek, keek naar de mensen in die stad, registreerde de poldermonotonie. Hier hoor ik zeven talen en ben ik blij dat ik even geen Hollandse hangtieten zie. Een stel loopt langs, kijkt omhoog en scrollt naar Funda. Ze zijn te laat. Ik ben te vroeg. Maar weg wil ik niet.
