Ik dans naar huis op ondansbare schoenen. Ik voel me soms inadequaat. Niet goed genoeg. Niet tot de verwachtingen in staat. Toch wil ik altijd weer door, omdat het alleen vooruit gaat. Soms met millimeters, soms met sprongen. Het heeft geen enkele zin om het waarom van de voortgang te analyseren. Overdenken klinkt als een methode om verder te komen, maar soms moet je ergens juist niet bij stil staan. Het is het voelen dat me steeds weer de benen op sleept. Voelen dat ik geven wil, dat ik leven wil, dat ik zijn wil. Dat ik wil dansen op straat.
