Mijn huid is in een paar dagen voortijdige zomer al veranderd in gelooid leer, en hoe intens vermoeid ik het weekend ook uitkwam, ik herleefde toch meteen weer. Ik tast tevreden rond in de hormonenbrij in mijn lijf en brein, genoeg lekkere stofjes om in ieder geval deze maand uit te zingen. Dan stort ik me op het woord ‘snoetje’, want blijkbaar voel ik me er fijn bij. ‘Weet je zeker dat je niet manisch bent?’ vraagt het snoetje in kwestie, dat mijn huidige gemoedstoestand omschrijft als een kruising tussen lief en eng. ‘Dat weet ik niet,’ beaam ik blij.
