Vandaag was één grote vergadering. Als ik thuis kom met de boodschappen schop ik mijn schoenen uit en wacht tot huishomo/manlief het eten voor me klaar heeft gezet. We kijken een netflixserie. Terwijl ik probeer te bedenken wat de moeite van het vertellen waard is, hoor ik hem pannen schrobben in de keuken. Niets anders dan anders. Even routine. Geen diepe dalen of hoge vluchten, geen kolkende emoties in een snelkookpan. Een volle, tevreden dag. Mijn man komt terug en kruipt op de bank. Ik breng hem een snelle knuffel. Soms is het leven gewoon goed als het is.
