Het is gewoon een maandag als andere maandagen. Ik werk, ga naar huis, kijk een serie. Toch klopt het niet. Een hardnekkige echo zoemt. De vakantie waar ik thuis moest blijven, de afscheidszoen met de blik al op oneindig. De spullen die ik had moeten pakken, maar geen plek om heen te gaan. De tegenzin toen ze ons huis weer in moest gaan. Dit is de tol die ik betaal voor het monster dat ik was en toch nooit geweest ben. Ik tast voorzichtig in de gerafelde vleeswond. Misschien is het karma, maar de boete blijft hoog. Ik betaal evengoed.
