Ik was ongeveer zeven toen ik vond dat de prins op het witte paard moest verschijnen. Hij zou me kunnen afschermen van de prikkels in het leven, naar me luisteren als ik verdrietig was, me altijd begrijpen. Hij zou de schreeuw in me horen en beantwoorden, de leegte voelen en invullen. Ik was negen toen ik besefte dat ik het paard niet wilde, elf toen ik besefte dat ik geen jongen wilde. Het kostte me mijn halve leven om te beseffen dat ik de rest niet vragen kon. En op sommige dagen heb ik het daar nog steeds moeilijk mee.
