Praten putte me uit toen ik nog te klein was om mijn masker te dragen. Het put me weer uit, nu ik te groot ben geworden en het masker knelt. Ik denk er soms aan, al die tijd veilig beschermd achter mijn tweede gezicht, zoekend naar een manier om te groeien naar wie ik voorhield al te zijn. Met al die mensen die veranderden, hun weg vonden, hun pad verlegden, had ik niet kunnen vermoeden dat ik me pas opgewassen zou voelen tegen de storm, volwassene zou voelen in het leven, als ik weer dat kleine meisje durfde te zijn.
