Ik strek me uit op een van de ligbedden in de tuin en ben in mijn gedachten terug bij de schoolkrant die ik eens startte. In die tijd werd mijn zachte karakter ineens koppig, perfectionistisch, dictatoriaal. Ik kon toen niet goed uitleggen waarom ik mijn keuzes maakte of waarheen ik de creatie zag gaan. Ik denk dat ik het nu beter snap. Maar nog steeds kan ik de torens niet schetsen van het luchtkasteel dat net boven mijn begrip in de lucht trilt. Ik weet alleen dat dit slingerende pad me daar brengen zal. Ik kan niet anders dan doorlopen.
