Een week geleden had ik mijn voeten in zout water en liet alle gedachten en emoties wegdrijven over zee. Vandaag zijn de hoge kantoorflatten rond Amsterdam Zuid met dreigend donkere wolken versluierd en valt de regen in een ongenadige stroom. Ik ruik doodsangst in mijn kleren. Niet omdat ik dood zal gaan, juist omdat ik ga leven. Ik ben onderweg een zware tekst voor te dragen. Ik ken elk woord, maar de emotie die erbij hoort slaat mijn kortetermijngeheugen vaak dicht. Denken, voelen, angst. En toch, als ik er sta, ben ik weer eens liever hier, dan op dat strand.
Gerelateerde berichten
Band
Zo’n dag waarop ik niet ontbijt, niet lunch en thuisbezorgd komt voor het avondeten. Sociaal contact beperkt is tot appjes. En ik me dan, na…
Homoscheiding
De herfst heeft er maling aan dat onze klokken op winter staan. Maar om half vijf is het amberkleurige licht weg en het oranje-bruine parket…