Een week geleden had ik mijn voeten in zout water en liet alle gedachten en emoties wegdrijven over zee. Vandaag zijn de hoge kantoorflatten rond Amsterdam Zuid met dreigend donkere wolken versluierd en valt de regen in een ongenadige stroom. Ik ruik doodsangst in mijn kleren. Niet omdat ik dood zal gaan, juist omdat ik ga leven. Ik ben onderweg een zware tekst voor te dragen. Ik ken elk woord, maar de emotie die erbij hoort slaat mijn kortetermijngeheugen vaak dicht. Denken, voelen, angst. En toch, als ik er sta, ben ik weer eens liever hier, dan op dat strand.
