Ik beschouw mijn leven als een wilde huifkar-rit. Meestal blijf ik zitten. Dan heb ik van die periodes dat ik er continu af val en me weer de wagen op hijs. Tot ik niet meer kan. Om het toch weer te doen. Vaak komt het besef dat ik beter kan leren het paard te mennen. Maar ja, er zit een element van onvoorspelbaarheid in dat beest en er zijn maar weinig mensen met tips die relevant zijn voor mijn specifieke wildebras. Dus ga ik weer zitten, met samengeknepen billen, en hoop dat ik niet vergeet te genieten van de rit.
