Ik had met de metro willen gaan, maar het licht scheen zo mooi over de weg. Dit uitzicht heb ik duur gekocht, ik word maar niet warm. Dat komt ook door het bijzondere gesprek over mijn drijfveren op werk en reacties op mijn persoonlijkere blogs. Zowel het gesprek als die reacties schuren op een bepaalde manier. Het is geen angst, maar het besef dat ik me, zelfs als ik zou willen, nooit meer verstoppen kan. Sterker nog, juist die schurende openheid is mijn drijfveer. Ik wil niets vertellen over interieur, of koken, of feestjes. Mijn kracht zit in mijn kwetsbaarheid.
