Twaalfduizend mensen stonden zaterdag op het malieveld. Ze waren tegen euthanasie en tegen abortus. Ze droegen groene hesjes. Ik betwijfel of veel mensen gehoord hebben van deze omvangrijke ‘mars voor het leven’. Hun goedgehoorde geelgeheste soortgenoten wisten niet waar ze tegen waren. Ik herinner me een dag, met winterjas, dikke sjaal, een protestbord op datzelfde veld, de verkleumde vingers zonder want, hoe ik gelachen heb alsof de wereld zo’n kerststolp was in mijn hand, ik er alleen aan schudden hoefde. Iets zegt me dat al die geheste mensen er niet om lachen konden. Dat is misschien het verdrietigste van allemaal.
