‘Geluk is een restproduct,’ denk ik op een onbewaakt ogenblik. Ik schrik er van. Met moeite ga ik de stappen na die voor deze gedachte kwamen. Over het moment dat ik leerde dat ik sociale angst had en dat andere mensen niet net als ik op hun tanden zaten te bijten. Hoe ik toen soms selectiever werd en soms juist niets meer uit de weg ging. Hoe ik leerde filteren wat mijn angst waard was, en wat niet. Geluk leek onbereikbaar, dus het was nooit mijn streven. Maar het kwam alsnog, als een restproduct van met mezelf willen leren leven.
