Het gebeurt nog eens in de zoveel tijd, hoewel minder dan vroeger. Dat de paniek zo hard toeslaat dat ik bevries. Niet letterlijk, als ik in een auto zit kan ik nog prima rijden, ik kan alleen geen zijstraat in. Als ik zit te eten kan ik nog snijden, naar mijn mond bewegen, maar niet meer praten of luisteren. Alles dat aanpassing vereist aan de situatie is op slot. Al mijn bloed zit in mijn hoofd, maar kan geen hersenfunctie inzetten. Het is de minst effectieve overlevingsstrategie ooit. Ik wil deze situatie zo graag vermijden, maar voorspelbaar is ze nooit.
