Gisteren twee voorstellingen. Een bewerking van Ibsen in de duinen en een Grieks drama op het strand. Waar de eerste gebruik maakte van de omgeving, effecten en van de maatschappelijke relevantie van oude stukken, is de tweede wars van conventies, opsmuk, gebruik van setting. Ik had ze allebei niet willen missen. Ik had wel zonder de haastige fietstochten gekund. Vandaag staan ook twee uitvoeringen. Ik besluit er eentje te missen en ga voor ‘Revolutie van de Mislukking’. Na alle ‘echte’ drama is het een verademing om te horen schreeuwen dat het leven soms best kut is, om wat het is.
