De week was niet zo lang en eigenlijk ook niet echt vervelend, maar door repetities maakte ik lange avonden, door de hitte sliep ik slecht, bij gebrek aan huishomo voelde ik me langzaamaan in kluizenaarmodus schieten. Ik kan niet zo goed alleen wonen denk ik. Van echt samenwonen word ik ook trekkerig of vluchterig, maar zo’n beetje in het midden voel ik me lekker. Vanavond kan ik thuiskomen bij mijn lievelingswezen. Ik geef haar aardbeien, gewoon omdat het kan. We eten wat en we hangen voor de tv en we doen alsof we vier jaar zijn. Me losmaken is moeilijk.
