Dit is de laatste dag van mijn laatste maand op werk. Helemaal weg ben ik nog niet. Ik maak me langzaam los van de plek die de afgelopen 12,5 jaar mijn thuis is geweest. Goed onthechten is ook een kunst. Volgende week vaar ik een laatste keer mee op onze Prideboot. ‘Hoe voelt dat nou, als je op de boot staat?’ vraagt een nieuwe collega me als we de passen oefenen. Daar moet ik even over nadenken. Het voelt als wat ik de afgelopen tijd vaak voelde, en de jaren ervoor veel te weinig. ‘Als vrijheid,’ antwoord ik haar.
Gerelateerde berichten
Band
Zo’n dag waarop ik niet ontbijt, niet lunch en thuisbezorgd komt voor het avondeten. Sociaal contact beperkt is tot appjes. En ik me dan, na…
Homoscheiding
De herfst heeft er maling aan dat onze klokken op winter staan. Maar om half vijf is het amberkleurige licht weg en het oranje-bruine parket…