Ik probeer mijn dag te schrijven en loop tegen een blokkade op. Alleen ‘moe’, komt omhoog. Wat losse woorden en dan een flits van een herinnering. Een plotseling overlijdensbericht van iemand die ooit heel dichtbij heeft gestaan. Toen minutenlange stilte en half-afgemaakte zinnen, zomaar op een gewone maandag op de werkvloer. Deze maandag. Mijn werkvloer. Als ik me niet zo zwaar voelde zou het me verwonderen, dat gigantische vermogen tot verdringen. Al opgeborgen in een lade in mijn hoofd voordat ik erover nadenken kan. Nu ligt het hier, open op tafel. En ik nog altijd woordeloos. Alleen ‘verdrietig’ komt omhoog.
