Nog even over Noa. Want ik kende mensen die gingen omdat ze wilden sterven. En ik kende mensen die stierven uit plotselinge wanhoop. Noa niet. Noa wilde leven. Ze schreef het boek ‘winnen of leren’. Ze verloor. Ik weet niet aan welk fundament ik moet trekken, welke slapende hond ik moet wakker schudden, welke schandpaal optuigen. Maar we zijn niet in oorlog, we kennen geen honger, en men zegt dat we zorgen voor degenen die gezorgd moeten worden. We lieten iemand die niet doodziek was, niet dodelijk gewond, iemand die wilde leven, onder onze ogen sterven. Iemand moet hiervan leren.
Ik heb alle begrip voor Noa en haar omgeving. Het enige dat ik in deze microblog wil zeggen is dat ik me schaam voor onze psychische zorgverlening en verzorgingsstaat.
Noa schreef zelf ook over wat er allemaal mis ging in haar zorgproces:
Lees meer:
- Noa is 17 jaar geworden: ‘Ik word losgelaten omdat mijn lijden ondraaglijk is’
- Noa Pothoven is slechts 17 jaar oud geworden en het was niet haar schuld
