Welkom • raak me

Het is negen jaar geleden dat ik één van mijn meest indringende stukken schreef over de verloren liefde en de eenzaamheid. Ik wil die jonge vrouw zo graag een glimp laten zien van de wereld van vandaag. De schoonmaker zorgt er voor dat er geen dons over mijn afwas kan groeien. Mijn huishomo zorgt ervoor dat er altijd een lach is om naar thuis te komen. De psycholoog zorgt ervoor dat er voor dat de schimmels uit het verleden hun plek krijgen.

Mijn andere ik zorgt voor het kleine meisje in me.

Ik weet hoe mijn leven eruit zou zien als ik geen hulp uit verschillende hoeken haal. Ik heb het alleen geprobeerd en ben neergegaan. Ik heb het samen geprobeerd en al mijn angsten het probleem van een ander gemaakt. Ik heb de leegte geprobeerd te vullen met de verkeerde middelen. Ik heb geleefd zonder levenslust. Niet lang genoeg geleden.

Ik zou nu ongelukkig kunnen worden.

Gewoon denkend aan al die verloren tijd. Van niet eens kunnen of durven wakker worden. Het toch doen en me ergens heen slepen. Opstaan, werken, weer neergaan. Als ik niet hier was, na al die tijd. Rechtop, met mijn schouders die het leven misschien torsen, maar niet de zwaarte van de wereld. Een glimlach kruipt genietend mijn mondhoek in, en ik ben niet eens verbaasd dat mijn benen willen dansen. Huppelen is een onderdeel van mij geworden. En nu is ook de prettige kramp weer terug, die onverwachte adrenaline. De vluchtige stoot in mijn maagstreek.

Messen met vlindersneden

Mijn ramen vangen het zonlicht. Eenzame mensen lopen achter dat zachte beeld door de straat, zich niet bewust van een ander leven. Ze zijn zo mooi verschillend. Elk van hen kan de wereld opnieuw veroveren, elk van hen kan stormen leren doorstaan, elk van hen kan last krijgen van een geniepige glimlach, een huppel in de pas. Ze lopen nu gebogen onder het gewicht van de lente. Ik wil naar buiten gaan om ze te vertellen dat ik ze echt zie, dat ze niet alleen zijn, al die mensen met hun eigen verhaal. Maar ik weet best dat ze hun eigen weg moeten zoeken.

Ze lijken op hun eigen manier op mij

De messen dansen in mijn buik, met elke haal voel ik hoe zacht hun slag eigenlijk is. Ze kussen de gladde oppervlakten die al zo lang, zo veel getergd zijn. Ik onthoud inmiddels verjaardagen, afspraken en zelfs wat ik gisteren aan had. Maar ik blijf vergeten dat liefde geen pijn hoeft te zijn. Dat hoe scherp een wapen ook is, ze ook altijd kan minnekozen, kan strelen en kan liefhebben. Er speelt een trage film van jou in mijn gedachten, bijna slowmotion, want we hebben voor altijd alle tijd.

Je maakt de rechte randjes rond.

Het is drie maanden geleden dat ik je voor het eerst sprak. Er was juist toen geen kleur in de wereld. In een glorieuze winter was het een dag met alles zwart op zwart. Jij had geen geduld voor de liefde. Rusteloos zocht je naar betekenis. Je wist pas heel laat dat ik al aan je voeten lag. Toch ben je nooit op me gaan staan. Ik bloeide op eigen kracht mooier dan ik ooit deed terwijl je ver van me vandaan bleef. Maar je was allang onderweg naar mij. ‘Ik ben niet heel, maar wel aan het helen’, waren de eerste woorden die je had. En hoe weinig ruimte er ook was, je maakte toch plek vrij.

Nu ben ik hier en nog steeds in mijn dromen

Drie maanden van aftasten, grenzen bepalen. Begrijpen wat kan, niet mag en onhandig is in onze situatie. Weken van zoeken en huppelen en dansen, die ikzelf niet eens begrijp. Je meenemen in elk ogenblik en je toch een soort van vergeten, want ik ben overal en heb zoveel lief en word op alle fronten liefgehad, ik voel me alsof ik besta. Alsof bestaan nooit meer ophoudt.

Ik ga buigen, als het moet breken. al zal ik dan het lemmet van je zachte mes missen. Ik weet al lang dat ik me durf over te geven.