Je haalt uit naar de bal, het gras is nat. Je schoen glipt. Zweet drupt langs je hoofd, in je nek, je haar is nat en springt niet meer. Je hoofd is rood en je rent tot je niet meer rennen kan, achter die bal, naar het doel tussen de bomen. Terug als je pootje gehaakt wordt, op de grond moet vallen, het zwarte shirtje dat door het gras rolt. Dat ondanks de kleur vies kan worden van het groen, het bruin. Van de zweetkringen die niet meer op willen drogen. De adrenaline. Alsof je bijna ontploft van de hitte, alsof je bijna kapot gaat van de steken in je zij. En dan, als je je doel voorbij schiet, blijft rennen, het vrije veld in, tussen de bomen door, een schreeuw. Wat een verademing, dat loslaten. Zo vies, nat, oncharmant, onopgemaakt, wild en vrij. Zo mooi.
Ik laat je niet terugkomen om je winst te claimen. De prijs, die blijft liggen. Tot je klaar bent, de wereld rond, te moe om nog een stap te zetten. Tot je weet dat niemand je de overwinning afnemen kan.
