De zon schijnt buiten, maar wij zitten weer binnen. Er rennen namelijk mannetjes achter een bal aan. Officieel is dit werktijd, dus voor de verandering vind ik het geen probleem om mijn computer gedag te kussen, te kijken naar uit de krachten gegroeide kuiten die elkaar omhelzen, en naar de gele kaarten die daarop onafgebroken worden getrokken.
‘Neem de breedte!’ gilt mijn normaal zo stille collega voor me. De commentator op de tv zegt net zoiets onzinnigs. Iets als ‘de finale komt steeds dichterbij.’ Of ‘onze tijd is bijna over.’ Dat is zo’n eigenschap van tijd, het loopt vooruit. Dat leerden we als kinderen al voordat we konden veterstrikken. Maar een commentator kan blijkbaar geen commentaar leveren, dus wijst hij maar op de bekende weg.
Het is slaapverwekkend.
Tot overmaat van ramp is het ook nog eens dertig graden. En de mannen schreeuwen maar. ´Naar links, boerenlul!´Zelfs ik kon zien dat die jongen naar links moest, maar ga ik het schreeuwen? Nee. Mannen en hun voetbal. Ik zal ze nooit begrijpen.
De secretaresse achter me fluistert uit haar mondhoek. ‘Wat een lelijke kapsels hebben die voetballers he?’ De hanekam lijkt inderdaad weer in te zijn. Er komt nog een vrouwelijke collega binnen. Ze trommelt met haar vingers op de ingang van de deur en begint plotseling een gefascineerd gesprek over de six-pack van de een of andere speler. Op mijn afdeling zijn normaal de mannen de baas, maar de vrouwen overschreeuwen hen nu.
Ik haal opgelucht adem en haal een kop koffie. Dit is het voetbal dat ik leuk vind.
Terwijl we uitgebreid de bal vergelijken met de ballen van de spelers, druppelen ook de eerste homocollega’s binnen. De mannen hebben commentaar op de shirtjes. Het lesbische meisje speurt naar eventuele bavariajurkjes in het publiek. Ik doe alvast alsof mijn koffie naar bier smaakt.
Mijn afdelingshoofden gooien de handdoek in de ring. Ze druipen af, die mannelijke collega’s. Naar afspraken, huis, andere onzin. De vrouwen en homo’s blijven. Ingehouden ademen ze bij elke kans van Nederland. Verder gaat het over seks en tieten en shirtjes die uit moeten. Wanneer zelfs de laatste collega die zich echte vent durft te noemen ‘het wel weer genoeg vindt’ om vijf uur, staren wij vrouwen nog ingespannen naar het scherm. ‘Gekke ambtenaren’ mompelt de single kopieerdame.
Als we de shirt-less shots na de wedstrijd hebben gezien zet de vrouwentroep zich in beweging.
Naar de kroeg uiteraard. Alleen mannen gaan na de wedstrijd met hangende pootjes terug naar hun vriendin. Vouwen en homo’s weten dat er na een wedstrijd geen kinderen en gemeentetuintjes en zeikende vrouwen met het eten horen te zijn. Na voetbal hoort bier.
