Ik ben ongesteld en moe en mijn nieuwe keukenkast wil niet in zijn scharnieren. Bij het vastzetten van de lades snijd ik vier vingertoppen open. Een soort papercut, maar dan door metaal. Ik schrik er zo van dat ik een angstaanval krijg. Het is gewoon zo’n dag. Pas als ik me klaar maak voor buiten word ik rustiger. Vandaag heeft nog maar een beperkt aantal uren, ik hoef me niet meer leeg te voelen, melancholisch, als vannacht om 12 uur, als vanochtend om 10. Nog even en het is gewoon een andere dag. Nog even en mijn verjaardag is voorbij.
