Ik kan niet veel veranderen aan wat er is. Dat heb ik geleerd in mijn donkerste, heftigste dag. Toen ik leerde dat uit een depressie komen niet betekende dat dat het einde van lijden was. Dat de demonen, bezworen door mijn gevoelloosheid, erna pas zouden komen. Die nacht dat ik mijn ogen naar de hemel hief, lamgeslagen door angst, en tot in mijn botten wist dat ik geen enkele invloed had, op wie ik was, op de wereld. En dat dat voelde als een warm matras. Soms wou ik dat het niet zo was. Maar het is wat het is.
