De bus slingert zich door het een na het andere dorp van witgepleisterde huisjes. Het is een groot vakantie-eiland. Ik zie uiteindelijk een straat die misschien permanenter bewoond wordt, kleine witte blokken met grote televisieschotels, miniatuurtuintjes en een heel assortiment aan Egyptisch aandoende katten – een variant op de roze flamingo of tuinkabouter. Dat zegt niets, dit kunnen ook vakantiehuizen zijn. Ik verlaat het eiland met een vliegtuig waarvan de aandrijfmotor problemen heeft en zie eindeloos landschap onder me voorbij trekken. Overal schijnt de zon. Ik maak een foto als Portugal in zicht komt. Ik mis deze kust meer dan anderen.
