Vandaag leven we in de tropen zonder de zon. Bijzonder weer voor altijd net-niet-Nederland. Net niet warm genoeg voor korte mouwen, net niet droog genoeg voor gestylde haren, net niet koud genoeg voor een wintertrui. De zon weet wat stralen door het dikke wolkendek te priemen wanneer ik een park heb bereikt. Meteen stijgt de temperatuur tot bijna dertig. Er zit een luiheid in het uitstrekken in het gras, een kalmte in het wilde verlangen, een losheid in het vasthouden. Het jachtige lijkt uit mijn botten te smelten. Het altijd voortgedrevene berust zich deze droomachtige dinsdag in de vlagen zomerzwoel.
