‘Nou Trees, dat is ook lang geleden zeg!’. Terwijl ik uitdruppel op de grijsbetegelde vloer van mijn pashokje schuifelen langzaam de zwemmers van het seniorenuurtje binnen. Ik kan ze niet zien, maar de stemmen zijn me inmiddels welbekend. ‘Corona,’ antwoordt Trees, kortaf en bondig. ‘Het is me wat, he Trees? Mien lag vorige week ook aan het zuurstof..,’ vervolgt de eerste kletsmajoor terwijl de vrouwtjes langzaam richting zwembad dwalen. ‘Hé badmeester! Help je me het water in?’ hoor ik Trees uit de verte roepen. En dan, zachter, ‘ja mijn reuk is weg, maar mijn ogen doen het nog prima hoor.’
