Vandaag schoot een drugsverslaafde, misschien verwarde, Turkse man, die al een gevangenisstraf boven het hoofd hing, met een mogelijk eerwraakmotief drie mensen dood en vijf mensen neer in een tram in Utrecht. Heel Nederland krabt zich achter de oren of het gaat over relationeel geweld, een terroristische aanslag of misschien toch een psychisch getroebleerde lone wolf. Alsof het een het ander uitsluit, alsof er maar één schuldig hokje is dat past. Het is een tragedie. Daar sta je bij stil. Daarvan onderga je de pijn. En je gaat door. Want van zo’n motief, worden we daar ooit iets wijzer van?
