Het glas van mijn telefoonscherm is gebarsten, ondanks alle beschermhoezen en glasplaatjes. Hij blijft thuis voor reparatie. Natuurlijk laat het openbaar vervoer me compleet in de steek. Zowel op de heenweg als de terugweg moet ik om uiteenlopende redenen alternatieve routes uitpluizen met een spoorrailkaart, zonder de mogelijkheid om mensen te waarschuwen dat ik ben verlaat. Thuis blijk ik al de hele dag een legging gedragen te hebben met een zichtbaar gat. Het is gewoon zo’n dag. Een tikje te onvoorspelbaar voor mijn smaak. Ik trek aan de rafels en scheur net zolang totdat ik hem wat mooier heb gemaakt.
