Elk jaar speel ik in een toneelstuk. Elk jaar vergeet ik hoeveel werk het leren van de tekst is. Ik zwoeg nu op mijn tekst in een scène waarin ik me voordoe als iemand anders en op een gegeven moment in dialoog ga met mezelf. Nou ja, niet mezelf dus, maar de rol die ik in eerste instantie speel. Het is ingewikkeld. Na de hobbel van de tekst komt de angst voor het oefenen en dan nog de horror van het spelen. Waar doe ik het voor, vraag ik me soms af. Omdat ik niet anders kan, is het antwoord.
