Ik rommel door de net verhuisde tassen gevuld met de inhoud van mijn voormalige kledingkast, tot ik de explosie van knalroze en regenboog bereik. Een ketting hier, string daar, lippenstift en glitter…ik ben al een jaar of 20 langer uit de kast dan mijn kledingpracht en daar zie ik nu de volle historie van. Morgen dans ik op een boot, op de veelgeplaagde grachten van Amsterdam. Een weekje per jaar lijkt dan niemand te merken dat je de hand van een meisje pakt. In al deze opzichtigheid ben ik morgen even normaal. Er is niets dat me trotser maken kan.
