‘Ik kan slecht tegen mensen die geen zelfreflectie hebben.’ Dat zeg ik af en toe, ik zeg het zelfs hardop, en het voelt nog waar ook. Maar, in het kader van de zelfreflectie, reflecteer ik even terug naar periodes dat ik mezelf ook helemaal niet gereflecteerd zag. Ik heb het sterke vermoeden dat ik nu nog steeds filters, schaduwen, of regelrechte leugens als mijn eigen gezichtstrekken zie. Misschien kan ik alleen maar slecht tegen mensen die een andere reflectie zien dan ik. Of bedoel ik met zelfreflectie wel het vermogen om je eigen reflectie door andermans ogen te durven herzien.
