‘Het voelt een beetje alsof er een vriend sterft,’ zegt ze, ‘hierna zal niets meer hetzelfde zijn.’ De cynicus in mij huivert, maar eigenlijk heeft ze gelijk. Vandaag voelt het alsof we op een begrafenisfeestje zijn. Van die vriend die op het einde nog één keer zijn klauwen wilde strekken, weigerend zomaar op te geven. …
“Ik ben bang.” Ik kijk je aan met mijn verschrikte kattenogen, die de liefheid van jouw puppyblik niet kunnen evenaren. Er blijft iets berekenends in me zitten, iets vals, een mogelijke krab en een bliksemsnelle ontsnapping. En toch, op het moment dat ik het zeg weet ik dat ik de waarheid spreek. Ik voel hoe …
Ik leef niet in een droom. Ik kan niet doen alsof ik de wereld beter kan maken. Ik kan niet doen alsof ik je prins op het witte paard ben, aanstormend in de nacht. Ten eerste kan ik niet paardrijden. En ten tweede ben ik geen prins, behalve dan wat betreft verwend gedrag. Ik kan …
Ik loop het café in en knipper met mijn ogen. Na de stralende zon is het donker hier. Jij staat met je rug naar me toe achter de bar en probeert iets in de kassa aan te slaan. Een paar krullen zijn uit hun gevangenis gesprongen en reiken tot je schouderbladen. Brutaal bewegen ze op …
Straks zal ik het denken. Het was toen je nog mocht roken in een bar. Want dat is het straks, de dagen dat je nog in een bar mocht roken. Die laatste maanden. Dat ik de één na de andere sigaret opstak en jij er af en toe eentje meerookte, stiekem, met mijn been tussen …
Het is drie maanden geleden dat ik voor het laatst afgewassen heb. Een laagje wit dons heeft zich langzaam verspreid over de bovenste borden. Ik kan alleen maar gissen naar de nieuwe organismen in de stapel eronder. Misschien komt er zometeen wel een slijmerige slak met vijf tentakels uitgekropen. Wie weet. Ik zou nu het …
Het is alweer half drie in de middag, mijn hoofd klopt als ik hem eindelijk optil van het kussen. Dwars door de smerige gordijnen heen zie ik de zon. Het is warm, te warm. Mijn bed is bezweet. Ik voel de doorligplekken op mijn rug. Mijn to-do lijst van vandaag is oneindig lang, maar de …
Het is al laat. De tv speelt het journaal zachtjes af, de nieuwslezers en journalisten brommen in een vertrouwd ritme. Dezelfde stembuigingen, steeds opnieuw. Ik hoor ze wel, maar luister niet. Je tikt met je voet op de grond, terwijl je je computerscherm in de gaten houdt. En mij, want soms glijdt je blik net …
Het is zes jaar geleden dat ik voor het eerst een gebroken hart had. Ik zat in de vierde klas. Hele dagen schreef ik haar naam in mijn schoolschriften. Ik keek niet eens op als de leraar met zijn doordringende okselgeur mijn persoonlijke ruimte binnendrong. Ik verkrampte geen spier als hij me uitkafferde omdat al …
