‘Hij kan niet wachten tot de baby er is, zodat hij hem op zijn borst kan leggen’. Zelfs ik smelt ervan, de mensen die samen het grootste avontuur van hun leven beginnen; een gezin vormen. Ik begin over hechting, draagdoeken, jagers-verzamelaars die het beter deden met kinderen dan wij de afgelopen 500 jaar. ‘Het is toch bizar dat we nog steeds bezig zijn stukken van de middeleeuwen af te werpen’, onderbreek ik mezelf in mijn eigen betoog. Ik erger me soms als ik meegesleept word, ze lijkt het niet erg te vinden. ‘Die zin past zo in je honderd woorden.’
