Ik word wakker en mijn column staat bovenaan de ranglijst van de Metro, dus morgen in de krant. Ergens bekruipen de kriebels me, want ik kan niet gewoon een leuke anekdote voor een ochtendblad schrijven. Het moet weer rauw, pijnlijk echt, en over seks. Toch dansen mijn voeten naar mijn meisjes gesprek met een Utrechtse gemeenteambtenaar over uitkeringen. Ik schuif mijn nauwelijks verholen sociale angststoornis onder een bank, hou mijn vriendiin overeind, naast me, erbij. Daarna lunchen we hand-in-hand in de volle zon alsof we geen bergen hebben verzet, aardbevingen overleefd, angsten getrotseerd. Op onze eigen microschaal, voor even, onoverwinnelijk.
