Ik wilde graag schrijven over het datingleven als gescheiden vrouw die ineens in een heel ander digitaal tijdperk vrijgezel is. Oh en ook nog eens lesbisch. Maar om heel eerlijk te zijn is mijn datingleven van de afgelopen jaren veel te saai om een blog mee te vullen.
Mijn vriendschappelijke leven heeft gelukkig een hoge vlucht gemaakt. Ik heb oude mensen weer leren kennen. Heel veel nieuwe mensen ontmoet. Connecties in het echte leven gemaakt, omdat facebook pas werkt als je iemand kent en Twitter voor de cynici is. De nieuwe media werkten niet voor mijn contacten zoals ze ooit bedoeld zijn.
Datzelfde leek op te gaan voor date-apps. Ik heb het wel geprobeerd. Tinder op de telefoon. Na een paar swipes was ik het zat. Er weer af. Nog een keer erop. Na een paar keer over mijn werk en lievelingskleur verteld te hebben er weer af. Ergens in de tussentijd kwam OKCupid er bij, en toen de lesbische app Her. Want het ene na het andere vrouwenfeest sluit zijn deuren, dus van het echte leven moest ik het niet hebben.
Ik had een date, veel pijnlijke stiltes, weinig klik. Ik zoende eens iemand op een feestje. Scharrelde een beetje met de paar mensen die ik in het echt had ontmoet. Had een zomerromance op een lesbisch festival. Het was niet helemaal leeg en koud, dat zeker niet. Maar deze luchtige opsomming was tegelijk de hele waslijst. Meer stond er niet op het menu.
Ondanks alle mogelijkheden van een heel nieuw digitaal tijdperk bleven mijn armen leeg. Ik downloadde Tinder nog een keer, maar dit keer bleef het stil. Niemand zat meer te wachten aan de andere kant van de lege liefdeloze swipe. En ik, ik zat op niemand te wachten. Er zat nog zoveel vast in mij.
Ik zat vast in mijn hoofd dat helemaal niet wilde niet daten, maar ballast wilde wegruimen. Dus begon ik een blog, om erachter te komen wat de blokkade is tussen gedachten en gevoelens. Ik zette social media in om mijn dagboek te delen, want alleen is maar alleen. Ergens liep ik opnieuw op tegen de grenzen van twitter. Facebook bleef afstandelijk, al ontmoette ik daar uiteindelijk ook.
En toen nam ik ook mijn intrek op Instagram. Hier vond mijn strijd met mezelf weerklank als nergens anders. Er was de ruimte voor echt zijn. Ik hield met mijn dagelijkse blog schoonmaak in de belemmeringen en grenzen. Laag na laag van die vreemde grillige ui van gemengde emoties. Meestal hield ik de lagen die me beschermen moesten, omdat het daaronder te rauw was. Soms krabte ik zelfs aan die stukken.
Samen met en voor de tweeduizend nieuwe vrienden en vreemd-intense contacten aan de andere kant van mijn telefoonscherm ging ik op zoek naar wat me raakte. Ik kwam tot de conclusie dat dit niet een levensfase is, zoals ik in mijn eerdere dagboeken en projecten gedacht heb. Er is geen later-en-beter. Ik wil dat niet eens echt. Dit is mijn levensrichting. De zoektocht en alles wat ik ermee maak en raak is mijn doel op zich.
En toch, het ruimt wel op. Met al die zelf- en groepstherapie kan het niet anders dan dat ik op een dag weer klaar voor daten ben. En ik weet nu dat ik die date niet ga vinden waar er voor mijn woorden geen bereik is. Op de plek waar ik niet verder kom dan mijn lievelingskleur. Het lijkt me niet meer dan logisch de liefde te vinden waar ik mijn monsters achter laat.
Daten in het nieuwe tijdperk is daarmee niet anders dan in het oude. Als je er klaar voor bent onstaat er ruimte. En de beste plek om iemand te ontmoeten is de plek waar je iets anders zoekt. Iets belangrijkers vond.
Wil je me leren kennen, je kunt me vinden op Instagram.
PS. Ik heb haar gevonden inderdaad, op Instagram. Je kunt mijn dagelijkse (dating)leven ook volgen via facebook en twitter. Of gewoon hier.
