Zonder onvrede is er geen reden tot verandering, denk ik over de status van de wereld in het algemeen en Nederland in het bijzonder. Mijn vriendin dempt haar frustratie met onze beperkte circle of influence door B&B vol liefde te bingen. Ik werp een blik op de gigantische leegstaande loods die zich opdringt in de binnenplaats achter ons huis en vraag me onwillekeurig af hoeveel asielzoekers die zou kunnen huisvesten. Of klimaatvluchtelingen. Of studenten. Of zonnepanelen en sedumplanten. En ik klamp me aan de vage hoop vast dat dingen meestal niet beter worden voordat ze helemaal fout zijn gegaan.
