De mondhygiëniste is nog een beetje ontdaan van de paniekaanval. Ze blaast met een van de tandapparaten lucht op mijn voorhoofd en polsen. Ik ben het zelf alweer half vergeten, het overkomt me met regelmaat dat mijn hart denkt dat ze een racewagen is. Ik heb er zelfs medicatie voor, omdat ze me na een hartmeting niet zonder wilden laten gaan. Verder doe je er niet veel aan. Gewoon doorleven werkt het beste. Als de kaakverdoving is uitgewerkt eet ik met vriendinnen en loop met een tas vol van tevreden oppaskat. Die heeft ook een tikje van de molen gehad.
