Ik kijk naar het prachtige meer aan mijn voeten. ‘Ik heb de bodem gezien, hier vouw ik mijn vleugels dicht’ schreef ik al eens over mijn nu in avondlicht badende thuis dat ik mijn nestje noem. Het is een mooie dag om zo ver verwijderd te zijn van waar ik vandaan kom. Zowel psychisch als fysiek, een half land verder, meters boven straatniveau. Het is een goede dag om niet meer in een studentenkamer te zitten, ergens achter in een kelder, opgevouwen achter een computer, alleen. Mijn knappe vriendin scharrelt onfeministisch door de keuken heen. Het leven is goed, hierboven.
