Daar stonden we dan, opnieuw te kijk met onze labels – depressie, angst. Op een industrieterrein in Amersfoort. Het voelde minder onwennig dan de eerste keer. Misschien omdat we, na het eerdere evenement, overal bekende gezichten tegen kwamen. Of door onbekenden werden herkend. Misschien was het de heldere openingslezing. ‘Tegenwoordig heeft elk kind ADHD en iedereen een narcistische ex.’ Met de boodschap dat wat erachter ligt niet zo belangrijk is als wat je ermee doet. Ik denk niet dat ik aan evenementen ga wennen, maar me er doorheen acteren lukt weer. De zon brak nog even door en dat helpt altijd.
